عجایب

فانوس اسکندریه

فانوس اسکندریه یکی از هفت عجایب جهان باستان است. این فانوس عظیم در جزیره فاروس در ساحل شهر اسکندریه مصر قرار داشت و به منظور هدایت ملوانانی که قصد سفر به این شهر را داشتند، توسط اسکندر مقدونی بنا شد و در حدود ۱۵ قرن روشن بود. متاسفانه این فانوس یکی از شش شگفتی جهان باستان بشمار میآید که دیگر اثری از آن باقی نمانده است. معمولا از آن برای کمک به دریانوردان برای یافتن ساحل و دیدبانان برای رویت کشتی های جنگی استفاده میشد.

 

دو تل آتش بزرگ در بالای فانوس قرار داشت که در شب روشن میشد و نور عظیمی را ایجاد میکرد. همینطور در بدنه ی فانوس از آینه های جلا یافته استفاده شده بود که در طول روز اشعه خورشید را به زیبایی منعکس میکرد. در کل ساختار فانوس را میتوان به سه بخش کلی تقسیم نمود : ۱- پایه مستطیل شکل. ۲- بخش هشت ضلعی میانی. ۳- بخش استوانه ایی بالای فانوس.

در ورودی فانوس اسکندریه شامل طاق بلندی بود تا حیوانات بارکش براحتی از آن عبور کنند. در برخی از افسانه های کهن به این نکته اشاره شده است که فانوس میتوانست تا ۵۶ کلیومتری اطراف خود را روشن نماید، البته باور این داستان بسیار دشوار و دور از ذهن میباشد. برخی از تاریخ نگاران ارتفاع آن را بین ۱۰۰ تا ۱۸۰ متر تخمین زده بودند که با این وجود بعد از هرم برگ جیزه بزرگترین ساختمان جهان بشمار میآمد.

ساخت این فانوس احتمالاً ۳۰۰ سال قبل از میلاد و به دستور فرمانده بطلیموس که یکی از ژنرال های اسکندر مقدونی بود آغاز شد و تا ۲۸۵ سال قبل از میلاد به اتمام رسید. نام معمار فانوس اسکندریه sostratus بود، ولی به دستور بطلیموس او نباید نام خود را روی اثر مینگاشت و باید فقط نام بطلیموس در سردر آن نصب میشد. وی نیز نام خود را با زیرکی، زیر پوششی از گچ پنهان کرد.

عملاً در طول سه قرن از این فانوس استفاده میشد. در سال ۷۹۶ طبقه بالایی فانوس به دلیل فرسودگی از بین رفت. ۱۰۰ سال بعد و توسط سلطان تلون (Toulun 868-884) این بنا به مسجد تغییر کاربری داد. در سال ۱۱۸۳ گردشگری مسلمان به نام ابن حبیر این بنا را چنین توصیف کرد: “چشم قادر به دیدن کل این بنا نیست و کلمات قادر به توصیف عظمتش نیستند”.

متاسفانه در زمین لرزه سال های ۱۳۰۳ و ۱۳۲۳ آسیب جدی به بنا وارد شد. در سال ۱۴۸۰ سلطان Qaitbay از بلوک های تخریب شده این بنا برای ساختن قصر خود استفاده کرد، و اینجا بود که فانوس اسکندریه به نابودی کشیده شد. در سال ۱۹۹۴ باستان شناسان توانستند بلوک های مربوط به این بنا را که در زیر آب غرق شده بود پیدا کنند.

چیچن ایتزا

اهرام چیچن ایتزا واقع در مکزیک به زبان مایایی به معنی دهانه چاه ایتزا میباشد و در هفتاد و پنج مایلی مریدا پایتخت یوکاتان مکزیک واقع شده است. این فرهنگ غنی به طور تقریبی شش مایل مربع را پوشش میدهد و ارتباط مستقیمی با سبک تولتک مایایی دارد و دارای هفت بنا با تزییناتی است که نشان دهنده مردان جنگی و سلحشور، همانند فرمانده تولاست میباشد. جاذبه اصلی اش در هرم مرکزی پلکانی و مربعی است و بلندای تقریبی هفتاد و پنج فوت دارد. قلعه ال کاستیلو به معنای مار اراسته با پر است، در انواع فرهنگهای meso american نماد خدایی دارد که عکسش را در ادامه خواهید دید. هرم دارای طرح خاص نجومی همراه با بازی نور و سایه میباشد که در ۲۱ مارس بدن خیالی مار از نوک هرم به طرف پایین پلکان نزول می کند.

در پشت ال کاستیلو زمین بازی بزرگی است که در زمان های قدیم مردان مایایی بازی پوک تا پوک را در آنجا برگزار می کردند. در بازی مذکور باید توپ را به حلقه ای که ۷ متر تا زمین فاصله داشت جای می دادند. بزرگترین زمین بازی ۱۶۸ متر درازا و ۷۰ متر پهنا داشت. معبد چاک مول شامل دیواره ها و ستونهایی با کنده کاریهای رنگی بسیار زیبا از مارهای اراسته با پر و جنگجویان و کشیشان است این بنای به جا مانده تنها بخشی از عظمت واقعی ان را نشان می دهد. سه ماسک با بینی های بزرگ روی دیوارهای بیرونی آن کنده کاری شده است. در داخل سردابش نقاشی هایی روی دیوار موجود است که حاکی از جنگ وزندگی روز مره می باشد میز و نیمکتهای محراب شاید برای جلوس بزرگان مورد استفاده قرار می گرفت.

بناهایی در آنجا وجود دارد که سالیان متمادی آرامگاه بود. هر ۵۲ سال مایاها و دیگر مردمان باستان دسته ای از سالها را برای پایان دادن یک دوره در نظر می گرفتند. صحن ونوس و چاه مقدس آنها به طور شاخصی اشکال جمجمه ای را در خود دارد. دیگر بنای آن خانه قرمز یا چیچن جاب به معنای سوراخ کو چک که اشاره به سقف آهگی اش می باشد است. و صحن بسیار بزرگش با قطعات قرمز رنگ مفروش شده این بنا شامل یک سرسرا وسه اتاق است. و نوشته هیروگلیف برجسته ای در اتاق اصلی نمایان می باشد. و در قسمت شرقی آن میدان توپ به همراه نقش برجسته ای به سبک تولتک مایایی وجود دارد که می بایستی به منظور اهداف ملی و مذهبی مورد استفاده قرار می گرفت.

رصدخانه یاcarcol،که تداعی کننده پلکان مار پیچی منتهی به طبقه فوقانی ساختمان است، توسط انجمن اختر شناسان استفاده می شد. و نور خورشید ستاره ونوس یا زهره از سه پنجره بالا قابل مشاهده می بود.کلیسای کوچکی که تنها شامل یک اتاق و باهویتی شبیه صومعه nunnery با تزیینات فراوانی روی سر در بلند خود وجود دارد. قابهای چوبی سوخته این بنا شامل گچ نمایی به سبک یونانی است. ویژگی اصلی این سردر ماسک بینی بزرگ شاخصی است که به صورت الهه جلب توجه میکند. همچنین چهار حامل گوشه ی آسمان نیز در گوشه ی قابهای چوبی زانو زده اند. این سازه بهترین نمونه معماری به سبک پوک در چیچن ایتزا است. معبد دیگری وجود دارد که تصاویر کنده کاری شده ای از مردمان و گیاهان و جانوران که توامان خیالی و واقعی است روی دیوار هایش موجود می باشد و توسط دو مرد جنگی احاطه شده است. در ضمن در طول کاووش هدایایی نیز در انجا کشف شد.

بین سالهای ۵۰۰ تا ۹۰۰ میلادی چیچن ایتزا بسیار پر جمعیت بود. عقیده دانشمندان بر این است که ساکنین آنجا مابین سالهای ۹۰۰ تا ۱۳۰۰ آن مکان را ترک کردند. و به گفته آنان خدایان مایایی chac و Toltec نیز در آنجا قرار داشت. اگر اسپانیایی ها قصد کشتن کشیشان مایایی و سوزاندن کتابهایشان را نمی کردند حالا بسیاری از پرسش های ما بی پاسخ نمیماند! ویرانه های چیچن ایتزا به دو گروه اصلی تقسیم میشود یک گروه متعلق به دوره کلاسیک مایاست که بین قرن هفتم تا دهم میلادی ساخته شد و در آن زمان شهر به عنوان مرکز تشریفاتی استفاده می شد. گروه دیگر مربوط به دوره تولتک مایاست که بین قرن دهم وسیزدهم میلادی است که شامل دیوار مقدس و بسیاری از ویرانه های به جا مانده است. چیچن ایتزا ابتدا از کشاورزی پر رونقی برخوردار بود ولی رفته رفته به هنر و علوم روی آورد. و بعد به یک مرکز مذهبی تبدیل شد. گواه این مطلب خانه قرمز (معبد نانری) کلیسا و معبد است که همگی در سطور فوق ذکر شده است.

کولوسئوم روم

در زمان قدیم روم یکی از بزرگترین مراکز تجاری و بازرگانی جهان محسوب میشد و بهمین دلیل روز به روز شاهد پیشرفت و توسعه بود . کولوسئوم ( یا فلاویوسی ) نام آمفی تئاتر بزرگ بیضی شکلی است که در مرکز شهر روم واقع میباشد و یکی از بزرگترین آثار مهندسی در آن زمان بحساب میآید . کولوسئوم مظهر غرور و افتخار رومیان بود و است . احتمالا نام این اثر از مجسمه ی عظیم و باشکوه نــرو که در نزدیکی استادیوم قرار داشته نشات گرفته است . شروع ساخت این بنا توسط امپراطور ” واسپاسیان ” و بین سال های ۷۰ تا ۷۲ میلادی صورت گرفت و در سال ۸۰ میلاد توسط امپراطور ” تیتوس ” به پایان رسید . در هنگام افتتاح ، کولوسئوم به مدت ۱۰۰ روز میزبان مسابقات وحشیانه ای بود که در آن تقریبا ۹۰۰۰ حیوان نابــود شدند . همچنین این بنا شامل سردابهای زیر زمینی ای بوده است که در آن حیوانات و برده ها نگه داری میشدند . ظرفیت کـــولوسئوم ۵۰۰۰۰ نفر بود که تماشاچیان در طی اعصار مختلف شاهد نبرد گلادیاتورها ، اجرای نمایشنامه ها ، شکار حیوانات و اعدام بـــودند .

این مکان تا اوایل قرون وسطی بسته بود و پس از بازگشایی مجدد ، از آن به عنوان مکانی برای کــارگاه های آموزشی ، تعلیم فرامین دینی و زیارتگاه مسیحیان استفاده میکردند . امروزه کولوسئوم بدلیل وقوع زلزله های شدید و همین طور به سرقت رفتن سنگ هــــای خود رو به ویرانی رفته است با این وجود یکی از پربیننده ترین مکانهای توریستی جهان بحساب میآید و هنوز هم از آن بعنوان زیارتگاه کاتولیکی ها استفاده میشود که روزهای جمعه همراه با پاپ به آنجا میروند . مکان این بنا در محلی صاف در ته یک دره ی کم شیب بوده و از میان آن یک جریان آب عبور میکرده است به همین دلیل در حدود دو قرن انبوه زیادی از جمعیت روم در آنجا ساکن بودند .

طرح این استادیوم بزرگ روی نسخه ی ایتالیایی سکه های یوروی پنج سنتی حک شده است . در سال ۱۷۴۹ به دستور پاپ یک چهاردهم کولوسئوم را وقف مصائب مسیح نمودند و ایستگاه هایی با نام صلیب را در آنجا قرار دادند و اعلام کردند که این مکان توسط خون شهدای مسیحی تقدیس شده است .

استون هنج

استون هنج اثری بجای مانده از دوران باستان است و پیش بینی میشود که حدود ۳۱۰۰ سال قبل از میلاد ایـــــجاد شده باشد و همچنان بعنوان معمایی رمز آلود در سطح جهان شناخته میشود که هیچ باستان شناسی تا کنون پی به راز آن نبرده است . تخمین زده اند برای ساخت این بنا بیش از سی میلیون ساعت وقت صرف شده است و معنای آن سنگ های آویزان میباشد . سنگ های چند تنی که از مسافت های دور به دشت سالیسبوری انگلستان آورده شده اند . دانشمندان بر این باور هستند که این سنگ ها توسط غلتک های چوبی و یا توسط ۵۰۰ مرد قوی با طناب حمل شده انـــد . عده ای از پژوهش گران معتقد اند استون هنج مکانی برای عبادت و یا قربانی کردن بـــــوده است . عده ای هم گفته اند محلی برای پیش بینی موقعیت خورشید و ماه نسبت به زمین و تعیین فصول بوده است . امروزه فقط نیمی از بنای اصلی استون هنج باقی مانده است با این حال یکی از محبوب ترین اماکن توریستی جهان بحساب میآید .

مایک پارکر پیزون از دانشگاه شفیلد انگلستان در ضمن تحقیقاتش به این نتیجه رسید که استون هنج بنای یاد بوده فردی بوده است . همچنین بر طبق حفاری هایی که از آنجا بدست آمده اجساد افراد بسیاری را پیدا کرده اند و تجزیه و تحلیل های دندانهایشان نشان میدهد که مطعلق به مناطق دور نظیر ایرلند ، ولز و شــــــــمال انگلستان میباشند بر همین اساس برخی بر این باور اند استون هنج مکانی برای درمان بیماری های مردم بوده است . برخی نیز معتقد اند گذشتگان از آنجا برای مشاهده ی آسمان و کســوف و خــسوف خورشید استفاده میکردند . برخی دیگر آنجا را یاد بودی برای روی آوردن مردم از زندگی شکاری ( شکار حیوانات ) به کشاورزی میپندارند . عده ای از شاهدان عینی رفت و آمد یــــوفوهایی که در اطراف این بنا پرواز میکنند را گزارش داده اند به همین دلیل اســـتون هنج میتواند در قدیم جایگاهی برای فرود آنـــها بوده باشد .

محققان میگویند آغاز ساخت این بنا از حدود ۶۵۰۰ سال پیش تا ۳۰۰۰ سال پیش بوده است . استون هنج توسط هیچ فرهنگ شناخته شده ای ساخته نشده و هیچ گونه زبان و یا خطی در آن بکار نرفته است . امـــــا شک و گمانه زنی هایی که در اطراف آن وجود دارد بسیار قابل توجه است .

باغ های معلق بابل

به گفته ی مورخان یونانی باغ های شگفت انگیز و زیبای بابــل به دستور شاه نبوچادنزار دوم ( بخت‌النصر دوم ) در حدود شش صد سال قبل از میلاد مسیح ساخته شد است . بر طبق روایات متعدد علت احداث این باغ هدیه و پیشکشی نبوچادنزار به همسر خود آمی تیس، دختر پادشاه مادها بود. آن دو برای اتحاد و دوستی بین ملت هایشان تن به این ازدواج داده بودند. ملکه که در سرزمین مادری خود به کوهستان ســـرســبز و پوشیده از گــل و گــیاه عـــادت کرده بود با آمدن به بابــل و دیدن دشت های آفتاب سوخته و خشک آنجا دلگیر و افسرده شد . شاه نبوچادنزار دوم نیز برای شاد کردن همسرش به زیردستانش دستور داد تا کوهی مصنوعی به همراه پشت بام های ســرسـبز و پر از درخت احداث کنند .

با این وجود تعداد بیشماری از تاریخ دانان و مورخان عصر جدید درباره ی وجود این باغها دچار تردید شده اند و دلیل موجه خود را مـــوجود نبودن هیچ گونه لوح و نشانی از دوران سومری ها درباره ی باغ های معـــلق بابــل میدانند . البته شرح حال هایی از قصر ها و شهر های عصر شاه نبوچادنزار دوم وجود دارد ولــی بسیار جای شگفتی است که فقط تاریخ نویسان یـــونانـــی از وجود این باغهای زیبا و سرسبز بگویند و خود باستان شناسان محلی به هیچ عنوان خبری از این باغ ها ندهند .

تاریخ دانان عصر حاضر علت زبــانزد شدن باغ های معـــلق بابــل را به این صورت شرح میدهند که سربازان اسکندر مقدونی هنگامی که از بابــل به سوی کشور خود یعنی یونان بازگشتند ، برای هموطنان خود از باغ ها و بام های سرسبز و همینطور سنگ فرش های تمیز و مرتب بابــل سخن گفتند . شاعران یونانی نیز توصیفاتی را از باغ های معـــلق بابــل و از زبان این سربازان برای عصر مــــا به عنوان یکی از عجــــایب جــــهان به یادگار گذاشتند.

دیوار بزرگ چین

ساخت دیوار بزرگ چین در قرن هفتم قبل از میلاد تحت نظر سلسله ی زور آغاز شد و تکمیل آن صدها سال بطول انجامید . ایده ی اولیه ی ساخت این دیوار بمنظور حفاظت از روستاییان بود که نمیتوانستند در مقابل حملات دشمنان و راهزن ها مقاومت کنند . برای ساخت دیوار بزرگ چین از هزاران سرباز و کشاورز و حتی زندانیان کمک گرفته شد و سه سلسله ی مختلف بنام های شین ، هان و مینگ و البته ده پادشاه از سلسله ی سوئی در ساخت این دیوار نقش داشتند .

ساخت این دیوار در دوره ی حکومت اولین امپراطور سلسله ی شین که فردی مستبد بود آغاز شد او با بکارگیری قدرت و استبداد خود کارگران را وادار به انجام کارهای دشور و طاقت فرسا میکرد . هر چه بیشتر میگذشت کارشناسان و مهندسان از تکنیک های پیشرفته تری برای ساخت دیوار کمک میگرفتند . در اوایل از سنگ های ضعیف و سست استفاده میکردند اما با گذشت زمان مهندسین پی بردند که با درست کردن قابهای مستطیل شکل و پر کردنشان با خاک شل و لگدمالی آن توسط اسب ها میتوانند به خاکی سفت و مرغوب دست پیدا کنند که باعث بلندتر شدن دیوارها و استحکام آن میشد .

سلسله ی بعدی که به ساخت دیوار چین ادامه داد هان بود و طرز ساختنشان به این صورت بود که یک لایه را با شن و آب و لایه ی بعدی را با نی و ماسه میپوشاندند تا به ارتفاع مناسب برسد . آخرین سلسله ای هم که در ساخت دیوار سهیم بود سلسله ی مینگ بود . در زمان این سلسله بدلیل پیشرفت علم و دانش از سنگ و آجر هم برای ساخت دیوارها استفاده میشد که همچنان نیز پا برجا هستند .

در طول بیشتر از یک کیلومتر از دیوار هم برجهایی برای مراقبت ساختند که سربازان با آتش زدن کاه و سرگین که در روز دود و در شب نورشان دیده میشد ، میتوانستند تا ۵۰۰ کیلومتر آن طرف تر از خود را باخبر کنند . دیوار بزرگ چین یکی از بزرگترین و با وقارترین ساخته های دست بشر است .

پل گلدن گیت

پل گلدن گیت ( دروازه ی طلایی ) پلی معلق در دهانه ی شمالی شبه جزیره ی سانفرانسیسکو و بر روی اقیانوس آرام است که این شهر را به مارین کانتی متصل میکند . دهانه ی پل معلق گلدن گیت طولانی ترین دهانه در بین پل های سراسر جهان است و فاصله ی آن بیش از ۴۲۰۰ فوت میباشد . ساخت این پل در سال ۱۹۳۷ به پایان رسید و در حال حاضر نـماد به رسمیت شناخته شده و بین المللی سان فرانسیسکو و ایالت کالیفرنیا است . رنگ این پـل با مشاوره ی یکی از معمارهایش به نام ایرونیگ مورو نارنجی مایل به قرمز انتخاب شده است ، چون با رنگ های محیط ترکیب نمیشود و در مه نیز میتوان بخوبی آن را تشخیص داد .

طول این پل ۱٫۷ مایل است و در طول روز بطور متوسط ۱۸۰۰ وسیله ی نقلیه از روی آن عبور میکند . پل گلدن گیت شامل شش باند برای عبور ( آزاد راه ) است و در دو طرف آن پیاده روهای زیبایی وجود دارد که توسط عابرین پیاده و دوچرخه سواران مورد استفاده قرار میگیرد . حداکثر سرعت مجاز برای رانندگی بر روی پـل در اول اکتبر ۱۹۸۳ از ۸۹ کیلومتر در ساعت به ۷۲ کیلومتر در ساعت کاهش پیدا کرد . پیاده روی شرقی در طول روز و پیاده رو غربی فقط در بعد از ظهر ها و تعطیلات آخر هفته برای عبور دوچرخه سواران و عابرین پیاده بـاز میشود .

ایده ساخت این پل برای اولین بار در سال ۱۹۱۶ توسط جوزف اشتراوس مطرح شد که میتوان با هزینه ای در حدود ۳۰ میلیون دلار پل معلقی را ساخت و در سال ۱۹۲۱ طرح نهایی خود را برای گرفتن تاییدیه به شهروندان و مسئولین ارائه کرد . در نوامبر ۱۹۳۰ شش شهرستان از شمال کالیفرنیا از جمله مارین کانتی و سان فرانسیسکو نیز به نفع این طرح رای دادند و سرانجام در ۱۲ نوامبر در ساعت ۳ بعد از ظهر ساخت این پل به تصویب دولت رسید و مردم مارین کانتی با بستن فروشگاه ها و تعطیلی کارهای خود این واقعه را جشن گرفتند . ساخت رسمی این پل در تاریخ ۵ ژانویه ی ۱۹۳۳ آغاز شد و چهار سال و نیم نیز بطول انجامید .

پل گلدن گیت بخاطر ظرافت و زیبایی و درعین حال سادگی اش به سمبلی جهانی برای سان فرانسیسکو و البته ایالات متحده تبدیل شده است . در ۲۷ می ۱۹۳۷ همزمان با افتتاح پل ، جمعیتی بیست هزار نفری از شهرستان های مختلف بر روی این پل رژه رفتند و یک روز پس از آن رئیس جمهور وقت یعنی فرانکلین روزولت در ۲۸ می سازمان GGB را که برای مدیریت و اداره ی ترافیک پـــل بود ، تاسیس کرد . برای ساختن این پل در حدود پنج هزار کارگر به کار گرفته شدند و تمامی درختان جنگل اورگان قطع شدند . در سال ۲۰۰۷ جشنی برای تولد ۷۰ سالگی پــل گلدن گیت برگزار شد . گردشگران میتوانند با پیاده روی و یا با دوچرخه بر روی این پل تجربه ای غیر قابل وصف را داشته باشند .

کلیسای جامع الی

کلیسای جامع الی در کمبریج انگلستان با برج های هشت ضلعی منحصر به فردش، یکی از عجایب هفتگانه در زمان قرون وسطی میباشد. به این کلیسا”کشتی در آب” نیز گفته میشود. شمعون، یکی از خویشاوندان نزدیک ویلیام فاتح، بعد از جنگ های نرماندی، راهب بزرگ الی برگزیده شد. او با بازسازی کلیسا در سال ۱۰۸۳ یکی از بهترین نمونه های معماری سبک رومی را در انگلستان خلق کرد. برج فانوس این کلیسا که از شهرت بسیار زیادی برخوردار بوده، از تیرهای بلوطی سنگین که وزنشان به ۶۳ فوت میرسد، تشکیل شده است.

>تاریخچه | داستان کلیسای الی در دوران ساکسون ها و با تولد اتردریدا، دختر پادشاه آنجلینای شرقی شروع میشود. اتردریدا در سال ۶۵۲ میلادی و در عنفوان جوانی با دوکی سالخورده اهل جیرواز جنوبی ازدواج میکند. اما بقای این ازدواج به سال هم نکشید و شوهرش بعد از یک مریضی سخت از دنیا رفت. او نیز برای بازیابی آرامش خود به جزیره الی نقل مکان کرد. چندین سال بعد و با اصرار پدر، اتردریدا به نامزدی پادشاه نورنومبریا در آمد. اما او میلی به ازدواج نداشت بنابر این به نزد عمه خود پناه برد. در آنجا و با مشورت با عمه ی خود تصمیم گرفت که تارک دنیا شود. وی در جزیره، کلیسایی بنا کرد و در آنجا مشغول عبادت شد. با وجود حمله های مختلف به این کلیسا و تخریب چند باره ی آن، اتردریدا با تلاش و همت خود کلیسا را بازسازی کرد و علاوه بر وسعت دادن به آن، صومعه ی بزرگی نیز در کنار آن احداث نمود.

در آن زمان ها، بیماری طاعون در سطح جهان فراگیر شده بود و مردمان زیادی به واسطه ی این بیماری جان خود را از دست دادند. اتردریدا نیز به این بیماری مبتلا شد و در سال ۶۸۰ میلادی از دنیا رفت. ۱۷ سال بعد، بدن اتردریدا را سالم و دست نخورده پیدا کردند و او را در کلیسای خود به خاک سپردند. قسمت هایی از کلیسای جامع الی در سال ۱۵۴۰ به علت فرسودگی تخریب شد. پروژه مرمت سازی آن از سال ۱۹۸۶ شروع شد و تا سال ۲۰۰۰ میلادی به طول انجامید. در بنای جدید قسمت های مختلفی به کلیسا اضافه شد. بر روی قسمتی از دیوار آن تصویر بانو اتردریدا نقاشی شده است که یاد آور زحمات و از خود گذشتگی های او میباشد. کلیسای الی چشم انداز سبز رنگی دارد و پنجره های بزرگ و رو به شمال آن نمادی از رهبانیت قرون وسطایی است.

علاوه بر این زمان ساخت صحن بزرگ آن که از شرق بنا تا غرب آن کشیده شده است از سال ۱۱۰۰ میلادی تا حدود ۱۱۳۶ به طول انجامیده است. سقف و موزاییک های دوره ویکتوریایی آن یکی از منحصر به فرد ترین طراحی ها را دارا میباشد. راهرو جنوبی صحن کلیسا که به دروازه پیر دیر شهرت دارد، از بهترین کارهای سبک رومی در قرن ۱۲ میباشد. در نزدیکی این راهرو دست نوشته سنگی قرار گرفته که از قدیمی ترین مصنوعات دست بشر است و روی آن نوشته شده : خداوند بلند مرتبه،نور و آرامش را به تو ارزانی دارد. در سالن کلیسا مجسمه ی تازه ساخت حضرت مسیح قرار گرفته که توسط پیتر اورجنبال ساخته شده است. دیوار های کلیسا از نقاشی های مختلف پر شده است. در جای جای ساختمان پنجره های منبت کاری شده قرار دارد که با شیشه های رنگی تزئین شده است. کلیسای جامع الی را میتوان تاریخ مصوری دانست که از قرون بسیار دور برای ما به یادگار مانده است.

دریاچه بایکال

دریاچه بایکال عمیق ترین دریاچه آب شیرین و بزرگترین منبع ذخیره آب های سطحی بر روی کره زمین است و در جنوب روسیه، ما بین استان ایرکوتسک و بوریاتیا واقع شده است. این دریاچه به علت آب زلال و شفافش میزبان گونه های متفاوتی از گیاهان و جانوران میباشد. دریاچه بایکال که به cedam معروف است یکی از هفت عجایب زیر آب میباشد. لغت بایکال از دو لغت ترکی bai به معنی ثروتمند و kul به معنی دریاچه تشکیل شده است. عرض این دریاچه حداکثر ۷۹٫۵ و حداقل ۲۵ کیلومتر میباشد. عمیق ترین قسمت دریاچه به ۱۶۳۷ متر میرسد که بعنوان عمیق ترین دریاچه دنیا لقب گرفته است و حدود ۳۳۰ رودخانه به آن جاری میشود.

دریاچه بایکال با بیش از ۲۵ میلیون سال قدمت، قدیمی ترین دریاچه دنیا نیز به حساب می آید و در حدود ۲۳۶۱۵٫۳۹ کیلومتر مکعب از آبهای شیرین دنیا را شامل میشود که به تنهایی از تمام منابع آب شیرین در آمریکای شمالی بیشتر است. یکی از ویژگی های اصلی این دریاچه زلال بودن بیش از حد آن است، به طوری که جسمی در عمق ۴۰ متری به راحتی دیده خواهد شد. به علاوه دریاچه بایکال یکی از زیباترین دریاچه های کره زمین محسوب میشود و به طور متوسط در هر سال با سرعتی در حدود ۲ سانتیمتر رشد میکند. دانشمندان بیش از ۲۶۰۰ گونه مختلف از گیاهان و جانوران را در این منطقه شناسایی کرده اند که ۷۰ در صد آنها بومی این منطقه میباشند. از گونه های مخصوص این منطقه میتوان به فوک های آب شیرین و ماهی omul که از محبوبترین ماهیان آزاد است، اشاره نمود. همچنین روباه، عقاب، گوزن، خرس و جانوران و گیاهان مختلف دیگر نیز در اطراف دریاچه زندگی میکنند. کوه های راکی و جنگل های زیبای اطراح بایکال، چندین برابر به زیبایی این منطقه افزوده است و باعث ایجاد فعالیت های تفریحی و گردشگری زیادی در روسیه شده است که شامل کوهنوردی، قایقرانی، دوچرخه سواری، ماهیگیری میشود.

آنتوان چخوف نویسنده مشهور روسی میگوید : “بی دلیل نیست که اهالی سیبری به این دریاچه، زیبای شگفت انگیز میگویند. آب این دریاچه آنقدر شفاف است که انسان میتواند عمق دریاچه را به مانند زمین ببیند. سواحل آن با کوهستان و جنگل احاطه شده است، و در جنگل آن حیواناتی نظیر خرس، بز وحشی دیده میشود”.

از عصر حجر مردمان بیشماری نزدیک دریاچه زندگی میکردند و آب آن را نمادی از تقدس میدانستند، ولی مهاجرت اصلی بعد از کشف دریاچه توسط ایوانف روسی در قرن هفتم صورت پذیرفت. کمی بعد بدلیل ماهیگیری و شکار فراوان، این ناحیه از نظر اقتصادی بسیار رونق گرفت و به یکی از مناطق مهم تجارت در روسیه تبدیل شد. در قرن نوزدهم با احداث راه آهن سیبری، اکتشافات جغرافیایی و زمین شناسی مختصری از این ناحیه به عمل آمد، و بعد ها و با پیشرفت علم، منطقه هر چه بیش از پیش شناخته شد و در سال ۱۹۷۶ اولین عکس ماهواره ای نیز از دریاچه گرفته شد. اما با وجود کاوش های فراوان، هنوز هم راز های بسیاری در مورد این دریاچه وجود دارد.

دریاچه بایکال در سال ۱۹۹۶ توسط یونسکو به عنوان میراث جهانی به ثبت رسیده است، اما متاسفانه در طی ۵۰ سال اخیر و با ساخت شهرک های عمرانی و صنعتی، آب این دریاچه رو به آلودگی نهاده. زباله ها، آلودگی شیمیایی ناشی از کشاورزی و صنعت، توسعه صنعت توریسم و همچنین تولید کاغذ از گیاهان، باعث آسیب های فراوانی به این دریاچه شده است.

آبشار ویکتوریا در زامبیا

آبشار ویکتوریا یا به زبان محلی “موسی اوآ تونیا” ( به معنای مه خروشان) در جنوب آفریقا و روی رودخانه زامبزی مابین کشورهای زامبیا و زیمباوه واقع شده است. رعد و برق و بخارهای حاصله از آبشار جزو بدیع ترین مناظر طبیعی دنیا به شمار میرود. همچنین این آبشار با وجود ارتفاعی در حدود ۱۰۸ متر و عرض ۱۷۰۸ متر بزرگترین آبشار دنیا محسوب میشود. در ماه های فوریه و مه بعلت طوفانی بودن هوا چندان به گردشگران توصیه نمیشود که به این منطقه سفر کنند. در مقابل از اوایل ماه نوامبر هوا آرام و بسیار دیدنی خواهد شد. دو شهر در اطراف این آبشار وجود دارد. یکی در قسمت شرقی که آبشار ویکتوریا نام دارد و در ساحل جنوبی رودخانه زامبزی در زیمباوه واقع شده است. دومین شهر لیونگستون میباشد که به نام کاشف آبشار نامگذاری شده و شهری مستعمراتی و تاریخی است. این شهر در ۱۰ کیلومتری جنوب رودخانه زامبزی قرار دارد.

هر کدام از این شهر ها دارای پارک و حیات وحش طبیعی است که در سازمان یونسکو به ثبت رسیده اند. حیات وحش این مناطق شامل گونه های فراوانی از فیل، بوفالو، زرافه، و نوعی میمون خاص است. همچنین در این مناطق آهو و شیر و پلنگ نیز مشاهده شده است. در قسمت بالایی رودخانه جمعیتی از اسب های آبی، کروکودیل،باز، عقاب سیاه و حواصیل و انواع مرغابی ها زندگی میکنند. همچنین به دلیل جنگل های استوایی و آب و هوای بارانی فرصت رویش پوشش های گیاهی مناسبی از جمله چوب ماهون، آبنوس، نخل خرمای وحشی فراهم شده است.

برخی از شرکت ها توانسته اند با احداث مراکز تفریحی برای توریست ها درآمد قابل توجه را بدست بیاورند. از جمله این امکانات میتوان به قایق های پارویی، مکان های مخصوص پیاده روی، اسب سواری و رستوران های مجهز اشاره نمود. در قسمتی از آبشار استخری به صورت طبیعی ایجاد شده که به استخر شیطان معروف میباشد و مردم در آن به ورزش وتفریح میپردازند.

برج نانجینگ چین

برج چینی نانجینگ در ساحل جنوبی رودخانه یانگ تسه در نانجینگ چین واقع شده بود. تا اوایل قرن ۱۹، از این ساختمان به عنوان معبد بوداییان استفاده میشد تا اینکه با شورش “Taiping” رو به نابودی نهاد. خوشبختانه در سال های اخیر و با کمک میلیونی “”Wang Jianlin، تاجر مشهور چینی، این مکان در حال باز سازی میباشد. برج نانجینگ در قرن ۱۵ و به فرمان امپراطور “یانگ لی” و به بلندای ۲۶۰ و قطر ۹۷ فوت به شکل هشت گوشه ساخته شد. از زمان ساخت تا زمان نابودی برج دو خسارت شدید به آن وارد شده بود .

اولین خسارت رعد و برق عظیمی بود که کمر به نابودی آن گماشت. و خسارت عظیم بعدی نیز توسط Taiping انجام شد. Taiping در اول پلکان برج را خراب کرد تا مانع ورود دیگران به برج شود و در سال ۱۸۵۶ همان قسمت باقی مانده از برج هم بطور کامل نابود شد.

در عصر طلایی خود برج نانجینگ توسط آجرهای بسیار زیبا و درخشان سفید رنگی که در داخلشان سنگ های زینتی قرار داشت، پوشیده شده بود. برج نانجینگ در طول روز نور خورشید را در درون خود منعکس مینمود و در شب تصاویر رنگارنگی که از گل، حیوانات و چشم اندازهای طبیعی زیبا و دیدنی مختلف آذین بسته شده بود به نمایش در میآمد. برای نصب این آذین ها در داخل پلکان برج در هر پاگردی سوراخی را بر روی دیوار ایجاد کرده بودند تا بتوانند مشعل ها را روی برج کار بگذارند. این برج در ابتدا توسط اروپاییان پیدا شد و جزء هفت شگفتی جهان قرار گرفت.

مجسمه مسیح نجات دهنده

مجسمه حضرت مسیح با ارتفاعی در حدود ۳۸ متر در بالای کوه “کورکووادو” شهر ریودوژانیرو واقع شده است. این مجسمه نمادی از عشق حضرت مسیح به مردم میباشد که در کشور پرتقال به “کریستو” مشهور است. بر طبق روایات مورخان پرتقالی این مجسمه در قرن شانزدهم و توسط مجسمه ساز فرانسوی به نام “پل لاندوسکی” با بتنی خاص و انعطاف پذیر ساخته شده است. هر ساله توریست های زیادی به برزیل سفر میکنند تا مجسمه ی باشکوه حضرت مسیح را –بخصوص در غروب خورشید- از نزدیک مشاهده کنند.

در سال ۱۸۵۹ پدر “ماراباس” به ریودوژانیرو آمد و مسحور زیبایی های کوهستان شد و به افتخار شاهزاده ایزابلا که قصد کرد تا تــارک دنیا شود، دستور ساخت مکانی مذهبی را در کوهستان داد. در سال ۱۹۲۴ بنا بر دستور “دون پدرو” جاده ی مناسبی برای رفت و آمد به کوه ساخته شد، وی همچنین بین سالهای ۱۸۵۹ تا ۱۹۲۱ رضایتش را برای ساختن خط آهن بین شهرهای کاسم دلهو و پینراس اعلام کرد. در سپتامبر ۲۰۰۲ آسانسور و پله برقی نیز ضمیمه این اثر شد تا بازدیدکنندگان به راحتی به مجسمه حضرت مسیح دسترسی داشته باشند .

مجسمه زئوس

مجسمه زئوس با ارتفاعی در حدود ۱۲ متر (۳۹ پا) یکی از عجایب هفتگانه جهان باستان به شمار می آید که هرودوت، مورخ معروف یونانی آن را در فهرست خود آورده است. بنا به گفته ی وی، این مجسمه در ۱۵۰ کیلومتری غرب آتن و در معبدی در شهر المپیا واقع شده بود. المپیا شهری در کشور یونان میباشد که اولین بازی های المپیک در آنجا جشن گرفته میشده. مجسمه ی زئوس توسط پیکر تراش یونانی با نام فیدیاس _سازنده ی مجسمه ی آتنا در پارتونون_ و به افتخار پادشاهی خدایان یونانی ساخته شده است. این مجسمه مدت ها به عنوان معروف ترین مجسمه ی یونان بشمار می رفت. جنس مجسمه از عاجی بود که رویش را روکشی از طلا احاطه کرده بود . مردمانی که زئوس را در قرن دوم قبل از میلاد دیده بودند وی را چنین توصیف کرده اند : زئوس نشسته بر تختی حیرت انگیز از چوب سدر است که با آبنوس، طلا و سنگ های قیمتی و عاج فیل تزیین داده شده. در طرف راست او نشانی از پیروزی و در طرف چپش عصایی سلطنتی قرار دارد که با فلزات و جواهرات قیمتی آراسته شده است که روی آن عقابی خودنمایی میکند.

بقایای کارگاه فیدیاس در المپیا

تخمین زده میشود معبدی که مجسمه ی زئوس در آن قرار داشته بین ۲۵۶ تا ۲۶۶ سال قبل از میلاد توسط “لیبون” معمار یونانیِ زاده ی اِلیس ( شهری در نزدیکی المپیا ) با سبک و سیاقی همانند پارتون آتن ساخته شده است. اما قطعه اصلی معبد که مد نظر ما نیز میباشد، مجسمه ی زئوس است که در حدود سال ۴۳۲ میلادی توسط فیدیاس ساخته شده. یونانی ها بر این باور بودند که مجسمه ی زئوس خدای مجسم آنها است و به همین دلیل آن را بسیار چشمگیر و به سبک مجسمه های بزرگ آن زمان ساختند . بنا به روایات از فیدیاس درباره ی الهامی که به او شد تا مجسمه ی باشکوه را بسازد سوال کردند که آیا او نزد زئوس رفت یا زئوس از آسمان ها به نزد او آمد . در پاسخ به آنان فیدیاس گفت : “به وسیله ی الهامی که از یکی از نشانه های ایلیاد هومر گرفتم ، پسر کرونوس با آن ابروهای سیاه پر پشتش سری به جانب من تکان داد که انگار تمام المپیا با این کارش به لرزه در آمد و با این کارش مرا مامور ساخت این مجسمه کرد “. از آنجا که آب و هوای المپیا بسیار نمناک و مرطوب بود، مجسمه زئوس به مراقبت شدید نیاز داشت تا بر پیکره ی او هیچگونه خللی وارد نشود . به همین منظور فیدیاس خود مسئول نگهداری از مجسمه شد و هر بار با روغن مخصوصی باعث جلا دادن و سالم ماندن آن میشد.

یک طرح خیالی از معبد و مجسمه ی زئوس در المپیا

دو نظریه راجع به تخریب مجسمه زئوس وجود دارد که هر دوی آنها چندان قطعی و مسلم نمیباشند . طبق نظریه ی “جورج آلدرنوس” مورخ بیزانسی، در زمان حمل این مجسمه به قسطنطنیه به علت بی احتیاطی نگهبانان، آتش بزرگی در کاروان به وقوع پیوست که باعث از بین رفتن مجسمه شد. روایت دیگری هم هست که میگوید این آتش در خود معبد زئوس شکل گرفت و مجسمه و معبد با هم به خاکستر تبدیل شدند. باستان شناسان بین سال های ۱۹۵۴_۱۹۵۷ در حفاری های خود وسایل و ابزارهایی را پیدا کردند “پاسانیو” این ادوات را متعلق به فیدیاس میدانست و دانشمندان با استفاده از همین ابزارها توانستند سن تقریبی مجسمه را حدس بزنند. در حال حاضر چندین مجسمه در سطح جهان وجود دارد که تداعی کننده ی زئوس المپیا میباشند به عنوان مثال مجسمه ی آبراهام لینکلن در بنای یادبود لینکلن در واشینگتن دی سی . مجسمه ی زئوس المپیا از حدود ۲۵۰۰ سال پیش تا به حال منبع الهام بسیاری از هنرمندان بوده است و در حال حاضر نیز جزو معروفترین مجسمه هایی است که تا به امروز توسط بشر ساخته شده است.

خواندنی های جالب از کوه اورست

کوه اورست با ارتفاعی در حدود ۸۸۴۸ متر بالاتر از سطح دریا، بلندترین کوه روی کره زمین است. اورست در قاره آسیا و در دامنه های رشته کوه هیمالیا و بین مرز ساگارماتای نپال ، تبت و چین واقع شده است و در تبت به آن چومولونگما (Chomolungma) میگویند که به معنی الهه مادر جهان است. در حدود سال ۱۸۵۶ بر اساس بررسی های عظیمی که از نقشه هند بعمل آمد، بلندای اورست را ۸۸۴۰ متر تخمین زدند. در سال ۱۸۶۵ ژنرال بریتانیایی هندی ها، “اندرو واو” نام رسمی اورست را بر این کوه نهاد. وی نتوانست نامی محلی که بطور مشترک در نپال و تبت استفاده شود را برای کوه انتخاب کند، به همین خاطر مردم تبت همچنان آن را چومولونگما را صدا میزنند.

دو راه اصلی برای صعود به کوه اورست وجود دارد. هرساله کوهنوردان زیادی (اعم از مبتدی و پیشرفته) جذب کوه اورست میشوند و با پرداخت مبالغ قابل توجهی به بَلدان تمایل خود را برای صعود به قله نشان میدهند.کوه معمولا خطرات ذاتی خود را نیز دارد که از آن جمله میتوان به بیماری های ناشی از ارتفاع ، آب و هوا و بادهای هراس انگیز اشاره نمود. بر اساس گزارش تهیه شده در پایان فصل کوهنوردی سال ۲۰۰۷ میلادی، ۳۶۷۹ نفر توانستند به قله ی کوه اورست صعود کنند که از این تعداد ۲۴۳۶ نفر کوهنورد حرفه ای بودند. این امر مبلغ قابل توجهی را به صنعت توریسم نپال کمک نمود که در حدود ۲۵۰۰۰ دلار برای هر فرد برآورد میشود. کوه اورست همچنین ۲۱۰ نفر هم در کام مرگ کشید که هشت نفرشان در طوفان سال ۱۹۹۶ جان باختند.

کشف این قله در سال ۱۸۰۸ و زمانی که دولت بریتانیا با ابزارهای پیچیده و دقیق خود در حال بررسی نقشه ی هند بود، صورت گرفت. علی رغم بی میلی دولت نپال (بخاطر ترس از تجاوز و به مستعمره گرفته شدن)، دولت بریتانیا به کوهپایه های هیمالیا رسید اما به دلیل شرایط بد آب و هوایی و باران های سیل آسا نتوانستند ماموریت خود را به پایان برساند، به طوری که سه افسر نقشه برداز از بیماری مالاریا درگذشتند. در سال ۱۸۴۷ که کانگچنجونگا بعنوان بلندترین قله جهان شناخته شده بود، در حین تحقیقات، اندرو واو (ژنرال بریتانیایی) پی به کوهی در پشت کوه مذبور بُرد که در حدود ۲۳۰ کیلومتر از آن دورتر بود. وی بهمراه دستیارش جان آرمسترانگ، نام آن را کوه B گذاشت اما بدلیل مسافت زیاد و احتیاج به تایید مقامات ذی صلاح نتوانست تحقیقات خود را به سرانجام برساند. سالها بعد و بر اثر تلاش های متمادی در مارس ۱۸۵۶، واو ثابت کرد که کوه B (با ارتفاع ۸۸۴۰ متر) از کوه کانگچنجونگا (با ارتفاع ۸۵۸۲ متر) بلندتر است. چالش بعدی نامگذاری کوه بود. اندرو واو به احترام یکی از اجداد خود، ژنرال جورج اورست، نام اورست را برای کوه B برگزید. در اول انجمن جغرافیای سلطنتی انگلیس بدلیل سخت بودن تلفظ اورست برای مردم محلی، آن را رد کردند، اما سرانجام در سال ۱۸۶۵ نام رسمی اورســــــت بر بلندتین قله جهان نهاده شد.

کلونی ابی فرانسه

کلونی ابی مرکز جنبش اعظم تارکان دنیا در قرون وسطی بود . این مکان توسط کشیشان فرقه ی “بندیک” در سال ۹۴۰ میلادی ساخته شده و شامل کلیسای جامع ، باغهای مصفا و مکانهایی به منظور استقرار ۱۰۰۰۰ کشیش با ملیت های مختلف بود. کلونی ابی از بزرگترین قدرت های کلیسایی در اروپا محسوب میشد اما امروزه تنها یک دهم از آن برجای مانده است (موزه هنر، کارگاه مجسمه سازی، دو کلیسا، هتل و بیمارستان).

کلونی ابی در سال ۹۱۰ میلادی در جنگلی که به عنوان شکارگاه استفاده میشد توسط ویلیام اول، دوکی پرهیزگار که صاحب آن بود وقف شد. او این مکان را در اختیار کشیشان قرار داد فقط به این امید که برای آمرزش روح او دعا کنند ولی راهبان میخواستند که در آنجا به عبادت و راز و نیاز بپردازند . بمرور زمان آن مکان برای مردمان دیگر نیز شناخته شد و در همان زمان بزرگ دیر که وظیفه اش جمع آوری گزارشاتی درباره ی افراد صومعه بود استقرار پیدا کرد. در سال ۱۰۸۸ سومین بنای کلیسای کلونی ساخته شد که تا عصر حاضر پابرجا مانده است و تا قرونی متمادی به عنوان بزرگترین کلیسای عالم مسیحیت که حوایج معنوی مردمان را برطرف میکرد، شناخته میشد.

قرن ۱۲ اوج قدرت کلونی بود و پاپ یوربان، یکی از چهار راهب بزرگ از آن بعنوان نور دنیا یاد کرد. با پیوستن د ونفر از نجبا که جزو قانون گزاران کشور نیز بودند بر موفقیت صومعه افزوده شد. کم کم قدرت کلونی رو به اضمحلال نهاد و علتش نیز دولت فقیر و سست بنیاد فرانسه بود ولی با گذشت زمان توسط کشیش پیتر که مردی محترم بود جان تازه ای یافت. از آن زمان به بعد اسقف ها نمایندگان پاپ و کاردینال های بیشماری در سراسر کشور فرانسه و امپراطوری روم انجام وظیفه نمودند. اما دیری نپایید که رهبران سختگیر نظیر “سیسترسیان” به روی کار آمدند و موج جدیدی از تهذیب اخلاقی کلیسایی را رواج دادند. در همان زمان جنبش استقلال طلبی انگلستان و فرانسه حال و هوایی نامطلوب برای رهبانیت را به سرکردگی نهضتی در “بُرگندی” بوجود آورد.

در زمان انقلاب فرانسه صومعه را به عنوان سرمایه ی ملی که تحت عنوان معدن جواهر و سنگ نامیده شد، مورد استفاده قرار دادند و تا سال ۱۸۲۳ تمامی وسایل و اثاثیه هایش را تخلیه نمودند. با وجود اینکه بیشتر کلونی از بین رفته است ولی آثاری نظیر در ورودی، ستون های چهارگوش و ناقوس در روستایی نگهداری میشوند. در سال ۱۸۰۶ به فرمان ناپلئون بناپارت ساختمانی به عنوان مرکز ملی پرورش اسب که مصالح آن از ویرانه های کلونی بود ساخته شد.